Toen

Gisteren zagen we elkaar terug. De kloof tussen toen en gisteren overspande een tijdsflits van 23 jaar. In een voorbeschouwing zo ontzettend lang, tijdens een nawoord, en in ons hart en ziel, zo verschrikkelijk kort. Alsof toen pas eergisteren was.

Gewenning was niet nodig.

Toen het gele LIONshirt in 1995 definitief werd opgeborgen ging ieder zijn of haar weg. In het onmiddellijke besef dat het nooit meer zou zijn zoals voorheen.

We bekeken elkaar. Zijdelings en voorlangs. Hij of zij was het, onmiskenbaar voor iedereen. In één blik dezelfde, en toch zo anders. Geen topatleet meer. Maar misschien daarom nog niet minder topper. Ieder was ieders spiegel. Jaren liegen niet.

We fietsten naast elkaar. We vertelden over vroeger, over gisteren en nu, soms over een kras op de ziel. Ik veegde met een van mijn atleten, na zoveel jaar, nog snel even de spons over iets. Iets onuitgesproken, toen zwaarwichtig, vandaag een bagatel. We hadden er heel weinig woorden voor nodig. Niet meer dan een woord en een blik, een andere intonatie. We begrepen het vandaag ook zoveel beter. Allebei.

We aten samen. De tongen kwamen losser. Na meer dan 23 jaar kwam ik zaken te weten die toen verborgen bleven. Geheimpjes tussen topatleten. Ik begreep nu waarom een van mijn toppers nu en dan een dip(je) had. Ik vond het heerlijk om te horen, lachte me kapot. Vandaag wel.

We hadden het ook over Eric Geboers, de founding father van het LIONteam. De man die triatlon, meer dan wie ook, op de kaart heeft gezet. Over zijn fratsen, toen we samen met hem op stage waren in Lanzarote. Toen hij, in zijn jacht op zijn laatste wereldtitel, meer triatleet dan motorcrosser was.

’s Avonds zat ik daar, als oudste tussen haast even oude toppers. En ik genoot. Ik was fier op dit mooie gezelschap, op die verenigde 45 nationale en 2 Europese titels. In het besef dat ik aan vele van deze titels een bijdrage heb geleverd.

Toen, lang geleden.