Op het einde van vorig jaar verkaste Tim Wellens naar het team van Tadej Pogacar. In de allerbeste verstandhouding nam ik na 12 jaar afscheid van hem als zijn coach.
Ik overlegde eerst nog uitgebreid met zijn nieuwe, Spaanse, trainer. Ik besprak met hem zijn werkpunten en vooral zijn sterke punten.
Toen liet ik Tim los.
Als we elkaar hoorden via telefoon, dan ik hoedde me ervoor om enig advies op vlak van training te geven. Meer nog, als hij al enige twijfel liet blijken over de toch wel andere trainingsaanpak, overtuigde ik hem om zijn volle vertrouwen te blijven geven aan zijn nieuwe coach. Ik wist immers dat hij de juiste keuze had gemaakt om nieuw paden te bewandelen.
Een tweetal weken geleden werd een schitterende bloemenruiker afgeleverd bij mij thuis. Zomaar, totaal onverwacht. ‘Uit het oog, maar niet uit het hart. Sophie en Tim’ stond op het bijhorende kaartje. Het deed me meer dan iets.
Tijdens de voorbije dagen deed Tim het voortreffelijk in de rittenwedstrijd Ruta del Sol. Nu eens in dienst van zijn kopman, dan weer door zelf te schitteren in de derde etappe. Dit maakt me gelukkig.
Ik win nog steeds een heel klein beetje mee.
Nieuws overzicht
