Ik hou van de bergen. Stilzwijgend doceren zij nederigheid. Opkijkend naar hun immense grootheid voel ik me nietig, en zij doen me steeds weer stilstaan bij de vluchtigheid van mijn passage, hier beneden. Misschien ben ik daarom wel een fervent skiër. Nu eens wil ik me - in een vlaag van overmoed - meten met die kolossen, om dan weer – al is het maar voor heel even - hun nederige bondgenoot te willen zijn.
Voor zover mijn geheugen reikt, stond ik ieder jaar wel een weekje op de latten. Zo zal dat ook weer dit jaar zijn, tijdens de eerste week van april. Na al dat werk en de stress vindt vooral mijn vrouw dat ik die enkele dagen vakantie wel verdiend heb. Niet onterecht overigens. Ook een coach zoekt soms supercompensatie.
Een klein minpuntje toch. De heren van de UCI vinden het namelijk nodig om Vlaanderens mooiste altijd weer net bij het begin van mijn skiverlof op hun wedstrijdkalender te plaatsten, en Parijs-Roubaix precies op het einde ervan. Daar zit je dan tijdens je verlof, zowat 1000 kilometer verwijderd van enkele van je renners die net van deze wedstrijden hun hoofddoel hebben gemaakt. Ik wil hen nog wel eens horen de dag, of zelfs de ochtend, voor de wedstrijd. Ik wil tijdens de wedstrijd hun tred zien, en hun schouders zien schokken. Ik wil hen zien zwoegen op de Patersberg. Ik wil me mee goed voelen, en ik wil mee lijden. Ik wil hen horen net na de wedstrijd. Ik wil voelen hoe hun herstel verloopt. Ik wil … gewoonweg een beetje onder hun huid kruipen. Ik wil zoveel tijdens mijn verlof.
O ja, een van mijn renners is vast besloten om ook nu weer een onmogelijk gewaande ontsnappingspoging succesvol af te ronden. Ergens in het Baskenland, deze keer. Ook hij verdient mijn volle aandacht, en meer dan dat. Maar nog maar eens moet ik een totaal foute programmatie van de UCI vaststellen: midden in mijn skiverlof, van maandag tot zaterdag.
Gelukkig is er Eurosport. Het gewroet van de renners in Vlaanderen, hun gedokker op de kasseien naar Roubaix, de hectische finales in het Baskenland. Ik zal er weer niet al te veel van missen. Ondanks mijn liefde voor de bergen. Mag het verwondering wekken dat ik af en toe zal aankijken tegen een nu eens vermanende, dan weer meelevende blik? En toch, ondanks alles, zal ik weer een fantastisch skiverlof hebben. Met vrouw, kinderen en kleinkinderen. En volgend jaar vertrek ik weer, bij leven en welzijn. Maar eerst wil ik dringend de kalendermakers van de UCI even contacteren.
Nieuws overzicht
